คุณเคยใช้วิธีทดสอบการตกไข่ด้วยวิธีที่ถูกต้องหรือไม่?

หลายคนจะมีเพศสัมพันธ์ในช่วงตกไข่เพื่อเพิ่มโอกาสถูกจับได้มีหลายวิธีในการติดตามการตกไข่:
การตรวจอัลตราซาวนด์
การตรวจอัลตราซาวนด์เพื่อดูการตกไข่มีความแม่นยำและมีประสิทธิภาพด้วยอัลตราซาวนด์ เราสามารถตรวจสอบการพัฒนาของรูขุม การเปลี่ยนแปลงความหนาของเยื่อบุโพรงมดลูก และดูว่าฟอลลิเคิลที่โตเต็มวัยสามารถขับออกมาได้หรือไม่หากพบปัญหาในระหว่างการตรวจอัลตราซาวนด์ แพทย์จะใช้มาตรการการรักษาอย่างทันท่วงทีตามสภาพของผู้ป่วย ปรับปรุงการพัฒนาของรูขุมขนและเยื่อบุโพรงมดลูก และเพิ่มความน่าจะเป็นของการตั้งครรภ์อย่างไรก็ตาม การตรวจอัลตราซาวนด์จะต้องดำเนินการโดยบุคลากรมืออาชีพในสถาบันการแพทย์ และคนยุคใหม่ที่มีงานยุ่งไม่สามารถไปโรงพยาบาลได้ตลอดเวลา
แถบทดสอบการตกไข่
มีวิธีอื่นในการติดตามการตกไข่นอกเหนือจากไปโรงพยาบาลหรือไม่?คุณสามารถตรวจสอบการตกไข่ที่บ้านได้หรือไม่?ที่ใช้กันทั่วไปและใช้งานง่ายกระดาษทดสอบการตกไข่ของปัสสาวะ. แถบทดสอบการตกไข่ใช้เพื่อทดสอบระดับฮอร์โมนลูทีไนซ์ในปัสสาวะโดยปกติภายใน 24 ชั่วโมงก่อนการตกไข่ จะมีฮอร์โมนลูทีไนซ์พุ่งสูงสุดในปัสสาวะขณะนี้เมื่อใช้แถบทดสอบการตกไข่ทดสอบจะพบว่าเส้นทดสอบเป็นสีแดงด้วยและสีใกล้เคียงหรือเข้มกว่าเส้นควบคุมด้วยซ้ำสำหรับผู้หญิงที่มีประจำเดือนปกติเริ่มตั้งแต่วันที่ 10 ของการมีประจำเดือน (วันที่ 10 ของการมีประจำเดือนจะนับเป็นวันแรกของการมีประจำเดือน เป็นต้น และต่อไปในอนาคตหากประจำเดือนมาในวันที่ 1 ของเดือนนี้ ก็จะเป็นวันที่ 10 ของเดือนนี้) เดือนถือเป็นวันที่ 10 ของการมีประจำเดือน) พวกเขาเริ่มใช้แถบทดสอบการตกไข่ที่บ้านเพื่อตรวจติดตามพวกเขาจะถูกทดสอบหนึ่งครั้งในตอนเช้าและอีกครั้งในตอนเย็นเมื่อไม่มีการตกไข่ กระดาษทดสอบการตกไข่ของปัสสาวะจะแสดงเส้นสีแดง และเมื่อไม่มีการตกไข่ กระดาษทดสอบการตกไข่ของปัสสาวะจะแสดงเส้นสีแดงสองเส้นหากมีเส้นสีแดงสองเส้นปรากฏขึ้นด้วยสีที่คล้ายกัน แสดงว่าอาจเกิดการตกไข่ภายใน 24 ชั่วโมงในวันที่เห็นเส้นสีแดงสองเส้นซึ่งเป็นช่วงตกไข่ การมีเพศสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนจะเพิ่มความน่าจะเป็นในการตั้งครรภ์
รอบประจำเดือน
คุณสามารถคำนวณระยะเวลาการตกไข่ตามรอบประจำเดือนได้หากรอบเดือนมาสม่ำเสมอมาก วันตกไข่จะคำนวณย้อนหลัง 14 วันนับจากวันแรกของรอบประจำเดือนถัดไปตัวอย่างเช่น หากประจำเดือนของคุณเริ่มในวันที่ 15 15-14=1โดยปกติวันที่ 1 จะเป็นวันตกไข่
อุณหภูมิร่างกายเป็นมูลฐาน
อุณหภูมิร่างกายขั้นพื้นฐานหมายถึงอุณหภูมิร่างกายของบุคคลในสภาวะพื้นฐานนอนเป็นเวลา 6 ถึง 8 ชั่วโมงขึ้นไป และตื่นขึ้นมาโดยไม่ได้กิน ดื่ม หรือพูดขั้นตอนแรกคือหยิบเทอร์โมมิเตอร์แบบปรอทที่เขย่าไว้แล้วจับไว้ใต้ลิ้นเป็นเวลา 5 นาที จากนั้นจึงบันทึกอุณหภูมิบนเทอร์โมมิเตอร์ในขณะนั้นซึ่งเป็นอุณหภูมิพื้นฐานของวันโดยวิธีนี้ควรวัดอุณหภูมิร่างกายทุกวันเมื่อตื่นนอนต่อเนื่องกันอย่างน้อย 3 รอบประจำเดือนการเชื่อมต่อจุดอุณหภูมิแต่ละจุดด้วยเส้นจะกลายเป็นอุณหภูมิร่างกายขั้นพื้นฐานโดยทั่วไปอุณหภูมิของร่างกายจะต่ำกว่า 36.5 ℃ ก่อนการตกไข่เสมออุณหภูมิของร่างกายจะลดลงเล็กน้อยในช่วงตกไข่หลังจากการตกไข่ ฮอร์โมนโปรเจสเตอโรนจะทำให้อุณหภูมิของร่างกายสูงขึ้น โดยจะเพิ่มขึ้นโดยเฉลี่ย 0.3 ℃ ถึง 0.5 ℃ ซึ่งจะดำเนินต่อไปจนถึงรอบประจำเดือนครั้งถัดไป จากนั้นจะกลับสู่ระดับอุณหภูมิเดิมเนื่องจากปัจจัยต่างๆ เช่น การนอนหลับ การตื่นตัว ความเจ็บป่วยทางกาย และกิจกรรมทางเพศที่อาจรบกวนอุณหภูมิของร่างกายได้ง่าย จึงจำเป็นต้องนอนหลับให้เพียงพอและหลีกเลี่ยงความผันผวนทางอารมณ์อย่างมีนัยสำคัญ เพื่อให้มั่นใจในความแม่นยำในการวัดอุณหภูมิร่างกายพื้นฐานนอกจากนี้จำเป็นต้องมีงานบันทึกระยะยาวและการสังเกตย้อนหลังอุณหภูมิร่างกายแบบสองเฟสที่เกิดขึ้นจากอุณหภูมิร่างกายในช่วงอุณหภูมิต่ำและอุณหภูมิสูงสามารถบ่งชี้ได้ว่ามีการตกไข่ แต่ไม่สามารถระบุได้อย่างแม่นยำว่าเกิดขึ้นเมื่อใดการตกไข่ดังนั้นการติดตามการตกไข่ตามอุณหภูมิของร่างกายจึงมีข้อจำกัดบางประการ
การบ้านประจำไม่ดีเท่าการ “ปล่อยวาง”
จริงๆ แล้วเวลาตกไข่ของผู้หญิงไม่ได้ถูกกำหนดไว้และเป็นมาตรฐานอย่างสมบูรณ์การตกไข่ได้รับผลกระทบได้ง่ายจากปัจจัยต่างๆ เช่น สภาพแวดล้อมภายนอก สภาพอากาศ การนอนหลับ การเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ คุณภาพชีวิตทางเพศ และสถานะสุขภาพ ส่งผลให้การตกไข่ล่าช้าหรือก่อนกำหนด และแม้แต่ความเป็นไปได้ที่จะมีการตกไข่เพิ่มเติมนอกจากนี้ ยังไม่มีข้อสรุปขั้นสุดท้ายเกี่ยวกับเวลารอดชีวิตสูงสุดของสเปิร์มและไข่ในระบบสืบพันธุ์เพศหญิง ดังนั้นการตกไข่ที่ไม่คาดคิดอาจยังคงเกิดขึ้นก่อนและหลังระยะเวลาการตกไข่ที่คำนวณโดยมนุษย์ดังนั้นการเตรียมการตั้งครรภ์จึงไม่จำเป็นต้องจำกัดอยู่เพียงวันที่กำหนดในการบ้าน และสอดคล้องกับความต้องการในการสืบพันธุ์ของมนุษย์ตามสถานการณ์มากกว่าหากมีความสับสนหรือไม่พบผลลัพธ์หลังจากเตรียมตั้งครรภ์เป็นเวลา 6 เดือนถึง 1 ปี ขอแนะนำให้ทุกคนยังคงขอความช่วยเหลือจากแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านการเจริญพันธุ์